W cieniu Teide, kursem na Gomerę

Nie oszczędzam załogi z porannym wstawaniem w tym rejsie. Na długą chwilę przed świtem słychać pierwsze budziki, spędzające z oczu resztki najdroższego, upragnionego i dającego pełne wytchnienie snu. Wątłe ciała odruchowo sięgają po narzędzia przydatne podczas porannego prysznica i po wyznaczonej acz niewidzialnej ścieżce zmierzają w stronę toalet. 

Port budzi się niespiesznie...
K. Pawełczyk

Chłodna woda robi swoje i po dłuższej chwili już ze znacznie większą pewnością nadajemy się do kolejnego starcia z nieubłaganym oceanem. Wyjściu z toalety towarzyszą pierwsze promienie przyjaznego słońca. El Medano leniwie budzi się do życia, a stolik w kokpicie naszego pływającego domu zapełnia się rarytasami z kambuzowych zakamarków. 

Dla takich widoków warto wstać
K. Pawełczyk

W głębi duszy chciałabym już oddać cumy i znaleźć się za główkami portu. Mimo to nieśmiały strach czai się to tu, to tam – przyciągając czarne scenariusze. Ocean wczoraj pokazał swoją potęgę i udowodnił wszech panowanie nad losem tych, którzy ośmieleni pychą zapomnieli o mocy żywiołu, z którym się mierzą. 

Cudowny poranek!
K. Pawełczyk

Kanapki i jajecznica znikają z talerzy w błyskawicznym tempie. Ekipa Żygałków wręcz łapczywie pochłania przydzielone porcje – prawdopodobnie w ich głowach też czai się strach, lecz nie tyle przed grozą oceanu, ile przed szczegółową analizą składu dzisiejszego śniadania. Ostatni okruszek zjedzony – możemy ruszać na Gomerę.

Słońce coraz mocniej daje o sobie znać, a po wczorajszym wietrze nie pozostał nawet ślad. Ocean jest spokojny jak gdyby wczorajsze wściekłe fale były tylko złym snem. Silnik miarowo mruczy pod pokładem, a brak perspektywy postawienia żagli zdecydowanie poprawia humory wczorajszym ofiarom choroby morskiej. Leszek natychmiastowo montuje wędki na rufie i zakłada strój plażowy.  

 

Smażing
K. Pawełczyk

 Do wesołej załogi dołączają goście z głębin oceanu. Cała wesoła gromadka delfinów pociesznie daje pokaz akrobatycznych umiejętności. Po chwili dźwięk migawki zaczyna zagłuszać diesla, a na pokładzie definitywnie króluje radość i dziecięce podniecenie.  Sielanka zapanowała na dobre i nawet Justyna, która postanowiła przetrwać ten przelot w koi zrobiła odważny krok ku wyjściu na pokład. 

Goście z głębin
J. Chudzik

I nagle znikąd, tak po prostu i bez ostrzeżenia… zaczęło wiać! Dokładnie w momencie, kiedy wyszliśmy z bezpiecznego cienia Teide ocean przypomniał nam, kto tu rządzi. Stawiamy żagle i zaczyna się jazda na ostro. Żygałki w błyskawicznym tempie uciekają pod pokład przyjąć bezpieczną dla żołądka pozycje embrionalną.

Czuje jak adrenalina i dzika radość żeglugi przejmują panowanie nad moją głową. Jest cudownie! Wreszcie płyniemy napędzani jedyną słuszną siłą. Fale przelewają się przez pokład, a kadłub skacze w rytmie atlantyckiej fali. Chłopaki po kolei schodzą po sztormiaki, a ja – największy zmarzluch zostaje w krótkich spodenkach i bluzie zaledwie, nie chcąc stracić ani sekundy tych niesamowitych wrażeń. 

Sztormiak? Jaki sztormiak?!
J. Chudzik

Na horyzoncie pojawia się maleńka żółta plama.

- chłopaki obserwujcie to, co mamy na piątej – to chyba prom.

Rzucam do wachty, a sama schodzę pod pokład przygotować się z locją do wejścia do La Gomery. Po dwóch minutach meldują, że to kontenerowiec i w dodatku nie na kursie kolizyjnym. Wydaje mi się to nieco podejrzane, bo z tego co wiem kontenerowce tędy nie pływają. Kończę zdanie o wchodzeniu przy silnym wietrze i postanawiam  sprawdzić te rewelacje.  Niezidentyfikowany duży, żółty obiekt zdecydowanie za szybko zbliża się do nas – i wtedy nadchodzi olśnienie – to speed ferry! Ktoś mnie przed rejsem nawet ostrzegał  o tych paskudnych kupach żelastwa, pojawiających się znikąd z nieprzyzwoicie dużą prędkością.

- silnik i zwrot! – rzucam do sternika, a chłopaki natychmiast zajmują właściwe pozycje do manewru. Ledwie odłożyliśmy się na drugi hals, gdy speed ferry pojawił się na naszym trawersie. Poziom adrenaliny skacze do maximum! Niewiele brakowało, a zostalibyśmy przemieleni na gładką masę przez tego potwora… Zaraz za nim pojawia się drugi prom, tym razem tradycyjny. Płynie z na tyle nieciekawą prędkością, że gdy wrócimy na właściwy kurs zaryzykujemy bliskie spotkanie, gdy zaś pozostaniemy na kursie ucieczkowym, trzeba będzie później sporo nadrobić. Postanawiam jednak nie przyglądać się z bliska burtom olbrzyma i pociągnąć jeszcze na południe. 

Mój znajomy Marcin powiedział mi przed rejsem: „jeszcze nigdy nie wchodziłem do Gomery poniżej 6B” – tak i mnie jest dane wchodzić przy 6B. W głowie przygotowuje sobie manewr i w międzyczasie rozdzielam zadania. Żołądek ściśnięty, twarz skupiona, ster kurczowo trzymany, a mimo to mam złe przeczucia związane z parkowaniem – co chwilę chodzą silne szkwały, a port osłonięty nie jest. Początkowo wszystko idzie zgodnie z planem. Wpływam, wrzucam wsteczny i powoli jedziemy w kierunku naszego miejsca i… zaczyna się jedna wielka katastrofa. Szkwał uderzył w burtę przesuwając ją o kluczowe dla tego manewru centymetry. Nie zmieścimy się. Wrzucam szybko bieg do przodu, ale zwiedzeni poleceniami marinero dziobowi  rzucili już mu cumy, za które nas ciągnie. Łódka ustawiła się w taki sposób, że już nie mam złudzeń co do obtarcia burt, modląc się tylko by było one jak najmniejsze. Obijamy się solidnie o igrekbom. Ciśnienie skacze mi do dwustu. To nie był wzorowy manewr, czego doskonałym dowodem jest długa czarna krecha na burcie naszego Garaniona… Marinero szybkim gestem, prosi mnie z dokumentami jachtu do kapinatu, a ja mam ochotę go zamordować gołymi rękami…

- you were going so perfect and than….

Katarzyna Pawełczyk

Na spotkanie z Oceanem!

Nad Radazul świt nieśmiało przejmuje panowanie nad nocą. Lekka szarówka budzi do życia co odważniejszych osobników, którzy owładnięci chęcią rzucenia cum, wyskakują sprawnie ze śpiworów, szykując się na spotkanie z oceanem.  Śniadanie zjemy na już wodzie, co niestety nie wszystkim wyjdzie na dobre. Ostatnie spojrzenie na port, przydzielenie zadań przy odejściu od kei – w piekielnie ciasnym i wymagającym miejscu, przygotowanie szpringu rufowego i już zapalam silnik na znak kompletnej gotowości do ruszenia ku przygodzie. Wrzucam wsteczny, dziób zgodnie z planem odkleja sie od nabrzeża. Kiedy wychylenie osiąga maksimum, pada komenda na oddanie szpringu – wrzucam bieg do przodu. Z tyłu głowy pojawia się czerwona lampka – nie przejdę, jest za ciasno – w dokładnie tym samym momencie jakaś piekielna siła zatrzymuje łódkę. To płetwa sterowa zahaczyła o  mocno napięte muringi. Na szczęście na miejscu pojawiają się żeglarze z ów jachtu, którego muringi stanęły nam na drodze i rozluźniają więzy, oplatające nasz ster. Teraz już idzie gładko. Dziób sprawnie wychyla się ku wyjściu z mariny, zostawiając z tyłu śpiące jeszcze jachty.

Ocean wita nas spokojną, niemalże gładką taflą. Prognozy wiatrowe są pomyślne i nic nie zapowiada walki jaką będziemy musieli stoczyć już pierwszego dnia. Na horyzoncie widać spowite deszczem Santa Cruz – kolejny argument dowodzący, że warto wcześnie wstawać. Szaro-granatowa chmura szybko przesuwa się jednak w naszą stronę, urządzając regaty w których nie mamy szans już od samego początku wyścigu. Razem z chmurą nadciąga zimny, silny wiatr a ocean natychmiastowo zamienia się w rollercoster.

Ocean zaczyna się burzyć...
K. Pawełczyk

Każda kolejna fala robi się większa, a zjedzenie śniadania urasta do rangi nie lada wyczynu. Pierwsze niezaprzeczalne oznaki choroby morskiej czają się na pokładzie, a pluszak przeznaczony dla prezesa wyjazdu niecierpliwie czeka na swojego właściciela. Że będzie solidne rzyganie – nie mam złudzeń, pozostaje tylko obstawianie ilu dzielnych załogantów zmorze i na jak długo. Pierwszy oddaje hołd Neptunowi Sebastian. Do analizy zawartości żołądka dodajemy misia i tytuł prezesa – było o co walczyć! Inni również się nie poddają i po dwóch godzinach od wypłynięcia, zostają już tylko trzy osoby, które nie sprawdzały czy śniadanie w obie strony smakuje tak samo – ja, Filip i Jasiek. Ocean nie daje jednak za wygraną i śle coraz bardziej rozwścieczone fale.

Wpływamy w strefę akceleracji – wiatr tężeje z minuty na minutę, a nowicjusze mają serdecznie dość. Wizja płynięcia na Gomerę wydaje się karkołomna, jednak ze wszystkich sił chce dopłynąć jak najdalej, licząc że za chwilę wpłyniemy w strefę ciszy, w której Teide da nam trochę wytchnienia.  Niestety wiszący za burtą nie mają nadziei, na to że na oceanie może być przyjemnie i w przerwie między wsadzaniem głowy w worek wspominają o zawinięciu do najbliższego portu. Za słynnym rajem surferów El Medano, ostrzymy do wiatru tak by obrać kurs na Gomerę. Oczywiście wraz z wyostrzeniem, odczucia znacznie się pogarszają, a chorujący nawet nie chcą słyszeć o zejściu pod pokład i złożeniu się do koi. Nie mam im tego za złe – sama pamiętam, kiedy w obawie przed potęgującym złe samopoczucie zejściem pod pokład, wolałam marznąć w kokpicie. Argumenty o zbawiennym działaniu snu i pozycji horyzontalnej, oczywiście odbijają się echem. Los tak chciał, że moja choroba morska objawia się najczęściej w dwóch odsłonach – bezsenności lub wręcz przeciwnie potrzebie spania cały czas. Tym razem senność postanowiła wziąć górę. Zostawiam więc stery pod opieką zaufanego i doświadczonego oficera, a sama udaje się do koi na krótką drzemkę. 

Ster został w dobrych rękach ;)
K. Pawełczyk

Nie zdążę jeszcze dobrze wejść do śpiwora, kiedy słyszę swoje imię i jakieś poruszenie w kokpicie. Czekam chwilę aby nabrać pewności, że jestem absolutnie niezbędna i muszę się wygrzebać ze stęsknionego śpiworka. Otrzeźwia mnie natychmiastowo zupełnie poważnie brzmiąca informacja, o tym że Sebastian szykuje się do wodowania pontonu i dostania się nim na brzeg. Kiedy wybiegam do kokpitu widzę pogrążonego w amoku i wysoce zdeterminowanego Sebę by jak najszybciej opuścić pokład jachtu. Nie zastanawiając się, zbiegam do nawigacyjnej po locję i szukam najbliższego portu. Jest – zaledwie 5 mil od nas na trawersie. Obiecuje zdesperowanym załogantom, że koszmar skończy się za godzinę. Wyznaczam kurs na port i zabieram się do studiowania locji, w której autor grzmi o ryzyku i niebezpieczeństwie wchodzenia do mariny przy tym wietrze. W gardle rośnie mi gula trudna do przełknięcia, a w głowie pojawia się stara zasada mówiąca o tym,  że w takich warunkach im dalej od lądu, tym bezpieczniej. Adaś dzwoni do potencjalnego miejsca schronienia, by upewnić się czy będzie dla nas miejsce i czy w tych warunkach wejście w ogóle jest możliwe.

- „Oh... it’s big wind but… it’s fine!” – taka odpowiedź musi mnie usatysfakcjonować. Łapie się jej kurczowo, wierząc że wszystkie manewry awaryjne jakie mam w głowie nie będą potrzebne. Na szczęście za główkami znajduje się stacja benzynowa, której keja wygląda na kuszącą alternatywę parkowania w ciasnych igrekbomach, a w dodatku jest blisko kawiarni, gdzie będziemy mogli wynagrodzić sobie trudy  żeglugi ulubionym leche leche oraz łazienka z gorącą wodą. Postanowione – parkujemy właśnie tutaj. Obsługa portu nie protestuje. 

Bezpieczne schroienie
K.  Pawełczyk

Schorowani natychmiast po komendzie „tak stoimy” udają się na ląd z przeświadczeniem, że na pokład już nie wrócą... dopóki nie odpoczną, nie chce poruszać tematu dalszej żeglugi, co by w złości i zmęczeniu nie podjęli jakieś decyzji z kategorii ostatecznych.  Na wszystko przyjdzie pora... 

Katarzyna Pawełczyk

Dobranoc!
K. Pawełczyk