Otwieram delikatnie oczy onieśmielona niewyraźnymi
promieniami porannego, szetlandzkiego słońca. Zaraz, zaraz – to na Szetlandach
może świecić słońce? Mniej więcej tak wygląda moja pierwsza myśl po
uzmysłowieniu sobie jaka jest moja aktualna czasoprzestrzeń. Dzisiaj w planach
mamy dalszą eksplorację wyspy, więc promyk nadziei na wycieczkę bez deszczu nad
głową daje mocniejszego kopa energetycznego niż najlepsze włoskie espresso. Chyba
na wszystkich nieśmiałe słońce podziałało podobnie, bo ruch w mesie jest
wyjątkowo intensywny. Chcemy jak najwięcej skorzystać z tego okna pogodowego,
więc poranne zebranie się zajmuje nam wyjątkowo mało czasu. O dziwo Tomek,
który do tej pory brał udział we wszystkich naszych eskapadach, zupełnie nie
przejmując się swoimi bosmańskimi obowiązkami, dziś z miną męczennika deklaruje,
że zostaje na pokładzie by zająć się
szeregiem jachtowych usterek. Najwyraźniej groźba armatora o zostawieniu go
tutaj, jeśli się nie weźmie wreszcie do roboty, podziałała cuda.
Pakujemy się w szóstkę do
samochodu i ruszamy do latarni morskiej Sumburgh Head na południu Mainland.
Oczywiście wycieczka byłaby nieważna, gdyby nie postój na obowiązkowe głaskanie
kucyków – jednego z symboli archipelagu. Zatrzymujemy się tuż przy ogrodzeniu z
cienkiej siatki i ochoczo próbujemy znaleźć najwygodniejszy sposób na bliski kontakt
z miękką sierścią – to przez oczka w siatce, to nad siatką. Zuza i Michał
szybko zaprzyjaźnili się z kucem, ofiarując mu całe nasze drugie śniadanie w
postaci jabłek. Cóż… dieta po kilku dniach na lądzie jest wskazana, co by
organizm za szybko nie odzwyczaił się od morskich ograniczeń żywieniowych.
 |
| Głaskania nigdy dość! K. Pawełczyk |
Kiedy
ostatnie jabłko zostaje radośnie pochłonięte, czarno-biały kucyk odchodzi w
poszukiwaniu innych przysmaków na drugą stronę wybiegu, a my ruszamy dalej. Po kilkunastu minutach stajemy w korku. I to
nie byle jakim korku – ruch na drodze prowadzącej do latarni został zatrzymany,
ze względu na… lądujący samolot! Po co budować pas startowy i drogę osobno,
skoro można te dwie funkcje spokojnie połączyć. Zwłaszcza na Szetlandach.
Niewielka pasażerska maszyna leci dosłownie kilkanaście metrów nad naszymi
głowami – wrażenie niesamowite. Patrzymy niemal z otwartymi buziami, podczas gdy znudzeni mieszkańcy siłą woli
próbują podnieść szlabany. Lotnisko (i nasza droga) położone są tuż obok
malowniczej plaży z widokiem na cel naszej podróży.
 |
| Malownicza plaża K. Pawełczyk |
Gosia jak zwykle pełna
energii, biega z dziecięcą radością po piasku robiąc serię ujęć. Zuzie również
udzielił się ten beztroski nastrój, więc
po chwili skaczą obie. Ja z kolei znowu się zachwycam. W zasadzie nie ma tu
nic nadzwyczajnego, ale jest jakoś magicznie. Gdzieś na horyzoncie zbierają się
kolejne czarne chmury, morze przypomina charakterystycznym szumem, że ten
spokój to tylko stan chwilowy, a pufiny latają nieśpiesznie, tak jakby to
wszystko ich nie dotyczyło. Szetlandy w każdej niemal minucie wynagradzają mi
trudy tego rejsu i przypominają, że marzeń wręcz nie wolno odkładać na później.
Jestem dokładnie w tym miejscu, w którym powinnam w tej chwili być. Z
zamyślenia wyrywa mnie Michał:
- dobra, jedziemy dalej, bo znowu
zbiera się na deszcz! – kapitan zgarnia nas sprawnie do samochodu.
Latarnia
położona jest na klifie – z jednej strony soczyście zielonym, z drugiej
niezwykle ostrym. Na parking prowadzi wąska, dość kręta dróżka, która jednak
nie stanowiła problemu dla autokaru pełnego angielskich emerytów.
 |
| Latarniany klif K. Pawełczyk |
Z tej
perspektywy morze nie wydaje się już być tak spokojne jak na plaży. Biała piana wściekle rozbija się o bezlitosne
zęby skał, a tymczasem już jutro musimy płynąć dalej. Żeby chociaż nie wiało
znowu w mordę…
 |
| A morze znowu niespokojne K. Pawełczyk |
Wejścia na teren latarni pilnuje
mały troll. A więc tu też są obecne te małe stworki!
 |
| Strażnik K. Pawełczyk |
Dotarcie do białego
budynku wymaga jeszcze delikatnej wspinaczki po schodach, co w połączeniu z
jachtowym trybem życia daje lekką zadyszkę. Można stąd obejrzeć niemal całą
wyspę – łącznie z kolejnymi lądowaniami i startami z pobliskiego lotniska. Sama latarnia jest urocza, choć dzięki
położeniu na stromym klifie dość niska. Wyczekanie momentu, kiedy z kadru
wyjdzie ostatni emeryt wymaga nie lada cierpliwości. Znowu gapimy się w morze
trochę nieobecnym wzrokiem, a Monika rzuca cicho w przestrzeń:
- ja nigdzie dalej nie płynę…
Katarzyna Pawełczyk
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz