Między górami lodowymi

Kolejny cel – Magdalenfjord z pięknym lodowcem i niezwykle uroczą zatoką. Kiedy dopływamy na miejsce niebo jest pozbawione jakichkolwiek chmur. Piękne słońce nadaje majestatu, blasku i podkreśla niezwykłe kolory lodu – od bieli, przez błękit, po głęboki granat. Nikt nawet nie myśli o spaniu w takim momencie. Znów cała załoga gromadzi się na pokładzie, częściowo z bambusowymi kijami antylodowymi, częściowo z aparatami. 

Tym jest błękit!
M. Byrska

Adaś, Marta i Darek zostają wysłani pontonem na robienie ujęć jachtu w całej okazałości. Wprawdzie po przygodach dnia poprzedniego nieśpieszno im wracać na ponton, ale czego się nie robi dla takich zdjęć w takich warunkach. 

 

Środek transportu do zadań specjalnych.
M. Byrska

Na pokładzie zostaje ja, Krzysiek, Marcin oficer i Marcin kapitan, który postanawia postawić komplet żagli i wykonać serię efektownych zwrotów między górami lodowymi. Marcin oficer, stojący w tej chwili za sterem nieco blednie na samą myśl o arktycznym slalomie, ale co zrobić – kapitan każe, załoga musi. Żagle luz i po chwili wybieraj. Usiłujemy zrobić to sprawnie i z gracją, ale biedny Krzysio, który jest po raz pierwszy na morzu nie bardzo orientuje się w sytuacji i zamiast nam pomagać, miota się niepewnie między szotami. Kolejne bryły lodu mijamy o włos, a jacht nabiera coraz śmielej prędkości. Ekipa filmowa dawno została w tyle, ale w zasadzie zapominamy, że zwroty miały być częścią scenariusza i mamy z tego nieziemski fun! W końcu nie codziennie bierze się udział w arktycznych regatach. Dopiero kiedy podpływamy na koniec bezpiecznego dystansu względem lodowca, a kra robi się zbyt gęsta, pada komenda na zrzucenie żagli i powrót w kierunku pontonu. 

Ominąć kry...
M. Byrska

Piękno lodowca!
M. Byrska

Adaś trzęsie się z zimna, Darek i Marta deklarują, że na chwilę obecną pontonu mają serdeczne dość, a my klarujemy porozrzucane po całym kokpicie szoty. Mimo wszystko było warto! Na pogodną noc zostaniemy w zatoczce. Wachta kotwiczna oczywiście angażuje całą załogę. Przy czym nad ranem co chwilę ktoś wychodzi odpychać krę. Po obudzeniu mam deja vu – wstaje na śniadanie, a podają mi obiad. Arktyka zagina czasoprzestrzeń, jak nic! 

Z bambusem na lód - strażnicy poszycia burt.
M. Byrska

Poranek przynosi jeszcze jedną niespodziankę – zagadkę. Misiek siedzi w mesie z totalnie zrozpaczoną miną, a gdy coś mówi zakrywa usta dłonią. Za każdym razem Marcin (oficer) prawie pęka ze śmiechu. Nie wygląda to na tradycyjne przepychanki między nimi. W końcu prawda wychodzi na jaw – Misiek obudził się bez zęba. Jak to? Co się stało? Pytamy wszyscy. Odpowiedź jest mało satysfakcjonująca, bo ząb wypadł w tajemniczych, niewyjaśnionych okolicznościach, a po obudzeniu Misiek oprócz zęba spostrzegł na koi monetę o nominale 20 koron – cóż, wróżka zębuszka nie była najhojniejsza… Kiedy cała załoga została już poinformowana o katastrofie, poszkodowany domaga się wezwania helikoptera dentystycznego, albo przynajmniej jednostki SAR i jest okrutnie rozczarowany, gdy na jego prośby i apele, pada decyzja odmowna. Z kolei kiedy dzielna załoga prześciga się w propozycjach pomocy i stworzenia jachtowego gabinetu dentystycznego z kleszczami, kropelką i wiertarką w roli głównej, to Misiek, nie wiedzieć czemu, skoro chęci są szczere, odmawia.

Marcin (kpt) po obiedzie proponuje kajaki. Oczywiście zgłaszamy się z Martą od razu i bez zbędnego myślenia, czy nie wygodniej byłoby poleżeć w koi. Wskakuje w kilka warstw ciepłych ubrań, wracam po szelki i wskakuje do czerwonego kajaka jako pierwsza. Płynę z Marcinem. Do kompletu z wiosłem dostaję GoPro, a Marcin w trakcie kręcenia daje mi taryfę ulgową. Jeszcze wczoraj były tu pojedyncze kry, teraz jest ich całe mnóstwo. Pływanie między nimi robi ogromne wrażenie. W dodatku obok nas pływa, trochę nieśmiało, młoda foka – jest na co popatrzeć.

Kajakiem na poszukiwanie fok.
M. Byrska

Każde otarcie o lód wywołuje bardzo nieprzyjemny, złowieszczy dźwięk. W głowie mam wizje foki przewracającej kajak i nas w lodowato zimnej wodzie. Z mrocznych wizji wyrywa mnie głuchy, znajomy dźwięk. Odruchowo patrzę w stronę najbliższej góry lodowej. Nagle pęka i obraca się 360 stopni wokół własnej osi, a mewy które do tej pory spokojnie tam wypoczywały, odlatują w popłochu. Jestem zachwycona – takiej Arktyki oczekiwałam.

Następni w kolejce do kajakowania, Marta i Krzysiek, już czekają na pokładzie na nasz powrót, uchwycając czujnym okiem obiektywu nasze poczynania kajakowe. Kiedy wracają po wykonaniu podobnej rundy wokół gór lodowych, zbieramy się do kolejnego przelotu. 

Katarzyna Pawełczyk